შენს გარეშე კალათბურთი არ იქნება ისეთი, არასდროს... ალბათ ბევრს უტრიალებს თავში ეს ფიქრი. რთულია იმის გააზრება, რომ ჩვენი თაობის ერთ-ერთი უდიდესი სპორტსმენი კობი ბრაიანტი აღარ არის. არასდროს ვყოფილვარ ლეიკერსის გულშემატკივარი, თუმცა რთულია იმის არ დაფასება რაც მან კალათბურთისთვის და ზოგადად სპორტისთვის გააკეთა. ბევრისგან გამიგია, რომ კობი იყო იდეალურად საგულშემატკივრო მოთამაშე, რომელიც განიჭებდა უდიდეს სიამოვნებას.

თუმცა მინდა ვთქვა, რომ ის იყო იდეალური მეტოქე, ვისაც მოედანზე ყველაფერი შეეძლო და არასდროს იბრძოდა ბინძურად. ნომერმა 8/24 მოწინააღმდეგეებს გულს პარკეტზე ხშირად წყვეტდა, გარდაცვალებით კი მათ ის კიდევ ერთხელ ატკინა.

Image result for kobe bryant PLAYERS TRIBUNE

"შავი მამბას" მენტალობა და პროფესიონალიზმი ყოველთვის იყო გულშემატკივართა აღფრთოვანების მიზეზი, როგორ მიაღწია პირდაპირ სკოლიდან პროფესიონალებში მოსულმა "ბავშვმა" ამდენს, კარგად ჩანს The Players' Tribune-სთვის გაკეთებულ კომენტარში...

"მახსოვს, როდესაც ბავშვობაში კალათბურთის პირველი ბურთი მივიღე. მომწონდა ხელში რომ ვგრძნობდი. იმდენად შეპყრობილი ვიყავი მისით, რომ მიწაზე არ ვაგდებდი. არ მინდოდა ბურთის იდეალური საფარი დამეზიანებინა. არ მინდოდა გრძნობა გამეფუჭებინა.

მისი ხმაც მომწონდა. ის ხმა, რომელიც ბურთს პარკეტზე დაცემისას აქვს. მისი სიმაგრე და სისუფთავე. მისი პროგნოზირებადობა. სიცოცხლის და სინათლის ხმა.

ეს რამდენიმე ნაწილია იმისა, რაც ბურთში, თამაშში მიყვარდა. ეს არის ჩემი პროცესის და შედეგის საწყისი. ეს არის მიზეზი რის გამოც ყველაფერი გამოვიარე, რის გამოც ამდენი და ასე ღრმად ვიშრომე.

ყველაფერი ბურთის განსაკუთრებული ხმით დაიწყო, რომელმაც ბავშვობიდან შემიპყრო.

ჩემი ბალანსი ახალგაზრდობაში არ არსებობდა.

კობი VS მაიკლი

დააკვირდით ჩვენს შორის დიქოტომიას, მაიკლის პოზას. ის წელში უფრო გამართულია. არცერთ მხარეს იხრება და სწორედ ამიტომ ბალანსირებულია. ის თავის ტანს და თამაშს აკონტროლებს.

შეადარეთ ეს ყველაფერი ჩემს დაცვას. ვცდილობ ჩემი მკლავი მის ზურგთან მოვაქციო, სწორედი ისე, როგორც გვასწავლიან. სამწუხაროდ, სწორად მხოლოდ ამას ვაკეთებ. მე წინ ვიხრები, მასზე ძალიან დიდ ზეწოლას ვახდენ, რაც უდიდესი შეცდომაა. შედეგად, მაიკლის მცირე გადახრა რომელიმე მხარეს, სრულად მტოვებს თამაშს მიღმა და შედეგად ან საკმარისი ადგილია სასროლად, ან ლეი-აფს ვიღებ. ეს დაცვა ნამდვილად არ არის კარგი.

საბედნიეროდ, ეს ფოტო ჯერ კიდევ 1998 წელს ვნახე. მისი შესწავლის შემდეგ, ჩემი გადახრა და ბალანსი გამოვასწორე. მას შემდეგ, ჩემს წინააღმდეგ პოსტ-ზე თამაში გაცილებით რთული გახდა.

ალენ აივერსონი პატარა, მაგრამ საოცარი იყო.

ჩემი ფილოსოფია სიმაღლის გამოყენება და მის თავსზემოდან სროლა იყო. არ მჭირდება რამე ვცადო, არ მჭირდება სადმე წასვლა, არ მჭირდება მივაწვე. უბრალოდ მის თავსზემოთ ვისვრი, რადგან შემიძლია თავისუფალი სივრცე ვიპოვო.

უბრალოდ სროლაზე დაჯერებას არ ვგულისხმობ. როდესაც ალენი მიცავდა, ბურთს ყოველთვის სასარგებლო პოზიციაში ვიჭერდი, მიდ-პოსტიდან ჩემი შეჩერება არ შეეძლო. შემეძლო ბურთი უფრო ახლოს დამეჭირა კალათთან? შემეძლო 8 მეტრიდან დრიბლინგით გავმცდარიყავი? შეიძლება, მაგრამ ეს არც ისე ჭკვიანური იქნებოდა.

გადავწყვიტე ბურთი პოსტზე არ მიმეღო, რადგან "სიქსერსის" მოთამაშეები წინ გადამეფარებოდნენ და შემზღუდავდნენ. შემეძლო დრიბლინგი მეცადა, თუმცა აქაც დახმარებას გამოიყენებდნენ და გამჭედავდნენ. მიდ-პოსტზე ბურთის მიღების შემთხვევაში ამ სქემებს ვანეიტრალებდი, რადგან არ შეეძლოთ ჩემთვის პასი შეეზღუდათ და თავისუფალი პოზიციისთვის არც დრიბლინგი მჭირდებოდა.

კობი ვს ალენი

არ ვფიქრობ, რომ წლების განმავლობაში ჩემი ლიდერობის სტილი შეიცვალა.

მიყვარდა ხალხის გამოწვევა, მათი კომფორტის ზონიდან გამოყვანა. სწორედ ამას მივყავართ გაუმჯობესებისკენ. შეიძლება ითქვას, რომ მათ საუკეთესო მხარეს ვაიძულებდი გამოჩენას.

მსგავსი დამოკიდებულება არასდროს შეცვლილა. მხოლოდ ის შეიცვალა, თუ როგორ ვიცვლებოდი სხვადასხვა მოთამაშეებთან. ისევ ყველას ვიწვევდი და კომფორტის ზონიდან გამომყავდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ უკეთესები გამხდარიყვნენ. იმისთვის, რომ გამეგო რა იმუშავებდა, საშინაო დავალებას ვაკეთებდი და ვხვდებოდი როგორ მოიქცეოდნენ. მათ ისტორიას ვსწავლობდი, მათ მიზნებს ვპოულობდი. ვსწავლობდი სად გრძნობდნენ თავს უსაფრთხოდ და რის ეშინოდათ. როგორც კი მათ გავუგებდი, შემეძლო მათგან საკუთარი თავის საუკეთესო მხარე გამომეჟღავნებინა.

ყოველთვის ვციდლობდი მეტოქე მომეკლა. მთავარი საკითხი, რაზეც მე და ლებრონი ვსაუბროდით სწორედ მკვლელის მენტალიტეტი იყო. ის უყურებდა როგორ ვუდგებოდი თითოეულ ვარჯიშს და მე მუდმივად ვიწვედი მას და სხვებს.

მახსოვს ერთი ტაიმი იყო, როდესაც ვერთობოდით. შესვენებაზე გასახდელში შევედი და ბიჭებს ვკითხე თუ რა ჯანდაბას აკეთებდნენ. მეორე ტაიმში ლებრონი სრული დომინაციით გამოვიდა და მას შემდეგ საქმე ზერელედ აღარც აღარასდროს გაუკეთებია."

ასევე იხილეთ: VIDEO | NBA კობის გლოვობს - მოთამაშეები და მწვრთნელები ცრემლებს ვერ იკავებენ...

ცრემლები, ცრემლები, ცრემლები - კალათბურთს კობი აღარ ჰყავს!!!

უახლესი ამბები