მსოფლიო ფეხბურთის ლეგენდა – რობერტო ბაჯო, რომელსაც გულშემატკივრებისა და ექსპერტების დიდი ნაწილი, იტალიის ყველა დროის საუკეთესო ფეხბურთელადაც მიიჩნევს. ის 1967 წლის 18 თებერვალს კალდონოში დაიბადა.

მისი პროფესიონალური კარიერა 1982 წელს ვიჩენზაში დაიწყო. სხვადასხვა დროს იცავდა ფიორენტინას, იუვენტუსის, მილანის, ბოლონიას, ინტერისა და ბრეშას ღირსებას. იტალიის ეროვნულ ნაკრებში კი 1988–2004 წლებში გამოდიოდა.

უამრავი ინდივიდუალური ჯილდოს მფლობელ ბაჯოს, კარიერაში საკლუბო დონეზე მხოლოდ ოთხი ტიტული აქვს მოგებული. ორჯერ გახდა სერია ა–ს გამარჯვებული, ერთხელ მოიგო იტალიის თასი და ამდეჯნერვე უეფას თასი.

1994 წლის მუნდიალზე მისმა ნაკრებმა მეორე ადგილი დაიკავა, ხოლო ოთხი წლით ადრე მესამე. მის მიერ ბრაზილიასთან აცილებულმა თერთმეტმეტრიანმა ბაჯო განსაკუთრებული გახადა. ცხადია, ეს მისთვის და იტალიისთვის უდიდესი დარტყმა და ტკივილი იყო.

საფეხბურთო ექსპერტი, ალბერტო გიაჩერინი ბაჯოს შესახებ ამბობდა: "ის დიდ ფეხბურთს მოევლინა, როგორც ნამდვილი პროფესორი და წავიდა, როგორც გენიოსი. მის შემდეგ, არასდროს მინახავს ფეხბურთელი, რომელიც მსოფლიო ჩემპიონატზე ბაჯოს მსგავსად თამაშობდა. 1998 წლის ზიდანიც კი მისი ჩრდილი იყო. ჩვენ დაწყევლილები ვართ, რადგან მისი თამაში ვნახეთ. ფეხბურთში ყოველთვის დაგვაკლდება რაღაც. გავაცილებთ იმპერატორებს, ვნახავთ უცხოპლანეტელებს, შევეგებებით გმირებს, მაგრამ მათ შორის ღმერთი არასოდეს იქნება."

რობერტო ბაჯო: "იყო დრო, როცა ფეხბურთის საყურებლად მოსული ხალხი მე ფენომენალურს მეძახდა, თუმცა ერთ დღესაც მუხლი სერიოზულად დავიზიანე. ზოგიერთი ექიმი ფიქრობდა, რომ თამაში აღარ უნდა გამეგრძელებინა. სულ ექვსი ოპერაცია მაქვს გაკეთებული. თითოეულ ჯერზე იყო საფრთხე, რომ კარიერას დავასრულებდი, თუმცა დიდი მონდომების წყალობით, მინდორზე მაინც გავდიოდი. ჩემი კარიერა ფიზიკური ტკივილებით იყო სავსე. ზოგჯერ ტკივილი იმდენად მაწუხებდა, რომ ვარჯიშზე მისულს, მანქანიდან გადმოსასვლელად რამდენიმე წუთი მჭირდებოდა.

განსაკუთრებით ცუდად მახსენდება საფრანგეთში გაკეთბული ოპერაცია, როცა ექიმებს წვივის გახვრეტა მოუწიათ. ოპერაციის შემდეგ, დედაჩემს ვთხოვდი, რომ მოვეკალი, რადგან მეგონა ტკივილებს ვერ გავუძლებდი. ამის გახსენებაც კი არ მსურს.

ჩემი კარიერა სავსე იყო სირთულეებით. ბრაზილიასთან აცილებული პენალტი? რომ შემეძლოს იმ მომენტს გამოვასწორებდი, მაგრამ ვიცი, რომ ეს ადამიანურ ძალებს აღემატება. იმ პენალტს სიზმარში ხშირად ვხედავ. მესმის, რომ ცხოვრება მხოლოდ კარგი მომენტებისგან არ შედგება, თუმცა არაჩვეულებრივად მახსენდება 1993 წელი, როცა ოქროს ბურთის მოგება მოვახერხე. მაშინ პირველად ვიგრძენი მსოფლიო მასშტაბის სიყვარული და პატივისცემა. ჩემი საუკეთესო გოლი? ალბათ ბრეშაში ყოფნის დროს ატალანტას კარში გავიტანე ან შესაძლოა რომასთან".

ბაჯო ბუდიზმზე საუბრისას: "მე კათოლიკურ ოჯახში აღვიზარდე. ბუდიზმის შესახებ კი ფლორენციელმა მეგობარმა მომიყვა. თავდაპირველად ამ საკითხით არ დავინტერესებულვარ და დიდი ხნის განმავლობაში ასე იყო, თუმცა გარკვეული პერიოდის შემდეგ, როცა მას უფრო ღრმად გავეცანი, მივხვდი, რომ ჩემი სარწმუნოება სწორედ ის იყო.

ვფიქრობ, რომ როცა ადამიანის ცხოვრებაში საქმე ისე არაა, როგორც მას სურს, ცდილობს სხვები დაადანაშაულოს და არა საკუთარი თავი. წარსულში მეც იგივეს ვაკეთებდი, თუმცა ბუდიზმმა დამანახა, რომ ეს არასწორია. ადამიანის ბედი მხოლოდ მის ხელშია. ბუდიზმში მე საკუთარი თავის ხსნა დავინახე".

რობერტო მილანის დიდების დარბაზის წევრია. 2011 წელს კი ის იტალიური ფეხბურთის დიდების დარბაზშიც შეიყვანეს. საერთო ჯამში კი დაახლოებით 41 ინდივიდუალურ ჯილდოს ფლობს.

ალესანდრო დელ პიერო: "მიხაროდა, როცა ამბობდნენ, რომ მე მისი მემკვიდრე ვიყავი. ბაჯო ნებისმიერი იტალიელისთვის დიდი მოვლენა გახლდათ და ეს დღესაც ასეა. რთულია მის თამაშს რაიმე ნაკლი მოუძებნო. ბავშვები ცდილობდნენ, რომ მისთვის მიებაძათ. დამწყები ფეხბურთელები კი ოცნებობდნენ მოედანზე მისი მოძრაობები გაემეორებინათ. ჩევნ ვირიცხებოდით როგორც ერთ, ასევე სხვადასხვა გუნდებშიც და ჩემთვის მასთან შეხვედრა ყოველთვის დიდი პატივი იყო".

პაოლო მალდინი: "ბაჯო – ის იმ პერიოდში ერთადერთი გახლდათ იტალიაში, რომელსაც ისეთი ფეხბურთელის გვერდით აყენებდნენ, როგორიც იყო დიეგო მარადონა. ჩვენ ერთმანეთთან ყოველთვის კარგი ურთიერთობა გვქონდა. მახსოვს, რომ მწვრთნელი ამბობდა თუ ბაჯო მწყობრშია და მოედანზე გამოდის, ჩათვალეთ რომ უკვე 1–0 ვიგებთ და ეს მართლაც ასე იყო. მცველები, რომლებიც მის წინააღმდეგ თამაშობდნენ, ცდილობდნენ უფრო მეტი გაეკეთებინათ, ვიდრე რეალურად შეეძლოთ, რადგან სხვაგვარად მას ვერ შეაჩერებდნენ. მის წინააღმდეგ მეც არაერთხელ მომიწია თამაში და ცხადია ეს განსაკუთრებული იყო".

ერთ–ერთი ინტერვიუს დროს ბაჯომ განაცხადა, რომ მას ყველაზე მეტად ბრეშა უყვარს, თუმცა ბოკა ხუნიორსის გულშემატკივარია. თავად ფეხბურთელის თქმით, თითოეული მოთამაშის კარიერაში უდიდეს როლს ასრულებს მწვრთნელი.

"თუ მწვრთნელი გენდობა, შესაძლოა ფრთები შეგასხას, სტიმული მოგცეს და საუკეთესოდ გაქციოს, თუმცა თუ ნდობას კარგავ, არაა გამორიცხული უმძიმესი დარტყმა მიიღო. მე სამუდამოდ ვიქნები კარლო მაცონეს მადლიერი. ეს ის ადამიანია, რომელიც დამეხმარა, რომ საკუთარი ძალები აღმედგინა და ურთულეს პერიოდში გვერდით დამიდგა", – ბაჯო.

რობერტო ბაჯოს კარიერა 2004 წელს დასრულდა. მას შემდეგ ფეხბურთმა უამრავი ვარსკვლავი, ტალანტი და გამორჩეული მოთამაშე იხილა, თუმცა რამდენი წელიც არ უნდა გავიდეს, შეუძლებელია ფეხბურთის ჭეშმარიტმა გულშემატკივარმა მიივიწყოს ისეთი დიდებული მოთამაშე, როგორიც რობერტო ბაჯო იყო.

რობერტო ბაჯო – ღვთაებრივი ცხენისკუდა

ასევე იხილეთ

უახლესი ამბები