11 ივლისს ორ ლეგენდარულ სტადიონზე, უემბლიზე და მარაკანაზე, სადაც უმღერიათ დიდ მუსიკოსებს, სიტყვა უთქვამთ ისტორიულ ფიგურებს და ფეხბურთის მშობლები და აღმზრდელები თამაშობენ, მდუმარება იყო ჩამოწოლილი, რადგან ინგლისი ტრადიციულად უტიტულოდ დარჩა, ბრაზილიამ არგენტინასთან წააგო და ორივე კონტინენტს ახალი მეფე გაუჩნდა.

დავიწყოთ ევროპით, სადაც ერთ-ერთი საუკეთესო ტურნირი ჩატარდა 21-ე საუკუნეში. ევრო 2020 ბრწყინვალედ იყო ორგანიზებული, გაციფრულებული მსაჯობა თითქმის იდეალური, ბოლო წელიწადი სიჩუმეში მოთამაშე ფეხბურთელებს სავსე სტადიონები დახვდათ, რამდენიმე მატჩის გარდა არცერთი ყოფილა მოსაწყენი, მეტიც, უმეტესობა გემრიელი საყურებელი გამოდგა, რაც ძალიან სასიამოვნო სიურპრიზი აღმოჩნდა მძლეოსნობად ქცეული საკლუბო ფეხბურთის ფონზე. და ჩემპიონიც, რა თქმა უნდა, ღირსეული - ასეთი უდავო ეს ამბავი იშვიათად ყოფილა.

იტალიის ნაკრებმა ფრენით დაიწყო და ნელ-ნელა დამძიმდა, რასაც ორი მიზეზი ჰქონდა: დაიმტვრა გუნდის საუკეთესო ფეხბურთელი სპინაცოლა და მეტოქეებიც, ბუნებრივია, უფრო ძლიერები ხვდებოდა, თუმცა რაც უფრო კლებულობდა სიმსუბუქე, მით უფრო მატულობდა მოგების ჟინი. სკუადრა აძურა ამ ევროზე იყო ანსამბლი, ნამდვილი გუნდი, რომელმაც იცოდა რა შეეძლო, რა არ შეეძლო, ვისთან რა კოზირი გამოეყენებინა, ვისთან ეღადავა კიელინის და საით გადამხტარიყო ჯანლუიჯი მეორე. იტალიამ ყველაფერი იცოდა, ამიტომ რისკავდა საჭირო მომენტებში და ზუსტად მაგიტომ გახდა ნახევარი საუკუნის შემდეგ ევროპის ჩემპიონი მეორედ. ბრავო მანჩინის ამ იდეალურობის და სილამაზის შექმნისთვის.

ბრავოს გარდა ნებისმიერი სხვა სიტყვის გამოყენება შეიძლება საუთგეიტის აღწერისას. ამ კაცს მანჩინიზე უკეთესი მასალაც კი ჰქონდა შესანიშნავი ფეხბურთის მოთამაშე ნაკრების შესაქმნელად, მაგრამ ნაცვლად ამისა გააკეთა ღონიერი, დამფრთხალი, წინ ვერ გამხედავი, უფანტაზიო ჯგუფი, რომელმაც დანიასთან ბოლო ათ წუთში ისეთები აკეთა, ვიეტნამის მესამე ლიგის აუტსაიდერს რომ არ ეკადრება. ამიტომაც ვერ მოიგო ფინალი, მიუხედავად სწრაფი გოლისა. ჩემპიონობის ღირსი არაა გუნდი, რომელიც ფეხბურთს კი არ თამაშობს, გრაფიკით მუშაობს, რომელსაც ბოლო წამებზე მოედანზე პენალტების დასარტყმელად შეჰყავს ორი გაუხურებელი ფეხბურთელი და გადამწყვეტ პენალტს 19 წლის საკას არტყმევინებს. და საერთოდ, ისეთ ინგლისს რა ვუთხარი, მთელი ჩემპიონატი გაუშვებელი გოლებით რომ ამაყობდა.

და ისეთ ბრაზილიას, მარაკანაზე ერთ ნორმალურ მომენტს რომ ვერ შექმნის ასევე საზიზღრად მოთამაშე არგენტინასთან კოპა ამერიკას ფინალში. ეს არ იყო სუპერკლასიკო, ეს იყო რიგითი უინტერესო 90 წუთი, მშრალი, უმარილო და შეიძლება პირდაპირ ვთქვათ - სამარცხვინო. ერთადერთი, რაც ამ ფინალში კარგი მოხდა, ის არის, რომ როგორც იქნა, ლეო მესიმ, არაბარსელონას ფორმაშიც მოიგო რაღაც. სტატისტიკას თუ ჩავხედავთ, ამ კოპაზე ლეო საუკეთესო იყო ყველა მიმართულებით, მაგრამ რაღაც მაინც აკლდა - ფუნჯის ისე მოსმა, როგორც მხოლოდ გენიალურებს შეუძლიათ, მაგრამ არ გამოუვიდა. არადა შეეძლო, თუნდაც მაშინ, ბოლო წუთებზე მარტო რომ დარჩა მეკარესთან და... წაიქცა.

ჯამში ფეხბურთისთვის მშვენიერი ამბები მივიღეთ გლობალური თვალსაზრისით - გაცამტვერდა ტენდენცია, რომ წარმატების საწინდარი საკუთარ კარში ავტობუსის ჩაყენებაა. მორჩა, ეს მახინჯი ტრადიცია წარსულს ბარდება და ფეხბურთი სილაღეს იბრუნებს, იმას, რისთვისაც ასე გვიყვარს. იტალიის ტრიუმფი მისაბაძი იქნება ყველასთვის, ვისაც წარმატების მიღწევა ენდომება უახლოეს წლებში - ჩემპიონები ქმნიან მოდას და იმიტომ.

ეხლა მოდაშია შეტევები

ასევე იხილეთ

უახლესი ამბები