იაშკა ჩემი ბიძაა. რამდენიმე წლით უმცროსი, მაგრამ ბიძა. თუმცა აქ ჩემი გენეოლოგიური ხის მიმოხილვას არ ვაპირებ, ერთი პატარა დეტალის შესახებ მინდა გიამბოთ. ეს დეტალი ადრე ისეთი უმნიშვნელო იყო, ვერც ვამჩნევდით, მაგრამ გავიდა წლები და აი, ამის შესახებ ვწერ კიდეც.

მე და იაშკას, ერთმანეთზე უფრო, მგონი, ბურთი გვიყვარდა. სადაც არ უნდა ვყოფილიყავით, ჩვენ შორის ყოველთვის ეს მრგვალი ტიპი დაგორავდა და ერთმანეთს უკეთესად გვაცნობდა. ყველაზე ხშირად ეს ხილიანზე ხდებოდა, მიკროსკოპულ მოედანზე, რომელიც იყო მიწის, დახრილი, ოღრო-ჩოღრო, მტვრიანი და ორი-ორზე საყომარო. გავიდოდით დილით თერთმეტმანეთიანი ბურთით და დაღამებამდე იქ ვიყავით - იაშკა ბურთის სიმაღლე იყო, მე - ბურთნახევარი.

რამდენიმე წელიწადში იმ მოედანზე კაცებს ვახევდით ბურთს თავზე და ყოველი მოგებული პარტიის მერე ფეხბურთი და ერთმანეთი უფრო გვიყვარდებოდა. ჩვენი ჯოკერი კუთხურები იყო - ის აწვდიდა და მე ვეხსნებოდი. ან პირიქით. ათიდან ცხრა - გოლი იყო. თუმცა ამას იშვიათად ვაკეთებდით, ფინტები გვიყვარდა, მატაობა, ქუსლები, რამე, რუმე, ნუ როგორცაა. ის კუთხური კი სეიფში გვედო და განსაკუთრებულ შემთხვევებში ვიღებდით.

ოთხმოცდაათიანების შუაში მე და ჩემმა მეგობრებმა ტურნირების კეთება დავიწყეთ ქუჩის ფეხბურთში. პირველი „ცეკაზე“ ჩატარდა სოლოლაკში და ჩვენ მოვიგეთ საკუთარ მოედანზე. მაგარ ბიჭებს მოვუგეთ. 6:1. ხდება ეგრე ფეხბურთში, მაგარი ბიჭებიც აგებენ მაგრად. ერთ თვეში იმ მაგარმა ბიჭებმა თავის მოედანზე ჩაატარეს ტურნირი და ფინალში ისევ ჩვენ და ისინი გავედით. რა ბარსელონა-რეალი, რის ბოკა-რივერი, მთელი დასავლეთ თბილისი ამ ფინალის მოლოდინში ცხოვრობდა.

ფინალის დღეს სტადიონზე, ალბათ, ათასზე მეტი ადამიანი მოვიდა - ნაშები, კანონიერი ქურდები, პროფესორები, „ჩერეზძმაკაცები“, ლოთები, ტაქსისტები, ბავშვები - ტევა არ იყო. აქეთ ჩვენ, მოქმედი ჩემპიონები და იქით ისინი. ჩვენ მარტო კარში გვეყენა პროფესიონალი მეკარე, რომელმაც ნახევარფინალში კარიდან კარში სამი გოლი გაიტანა, იმათ მოედანზე სულ ფეხბურთელები ყავდათ. ერთი ახალიც დაიმატეს - დათო პეტრიაშვილი, ცხონებული პეტრო, დინამოში ნათამაშები და მგონი პირველი ქართველი, ვინც უეფაში მუშაობდა მაღალ თანამდებობაზე. იშვიათად მინახავს მინიფეხბურთის ეგრე გემრიელად მოთამაშე ადამიანი.

დაიწყო და დაგვაჯდნენ. აგორავებენ, ქსოვენ, რაღაცეებს იგონებენ, ჩვენ უკან ვდგავართ და ფეხებში ვუბრახუნებთ, რომ ცოტა ტემპი დააგდონ. არ დააგდეს და პირველი ტაიმი 2:0 მოგვიგეს. მეორეს შუამდე გავათანაბრეთ და მაგარი ფუტბოლი გახურდა - ჰაიბერული ტაშებით, მუხლიდან სისხლებით და მთელი ამბებით. დამთავრებამდე შვიდი წუთით ადრე კიდევ ორი შეგვიგდეს, სამი წუთით ადრე 4:3 გავხადეთ და წუთნახევარი იყო დარჩენილი, როცა კუთხური დაინიშნა იქით. ორჯერ მოვაწოდეთ, ორჯერვე მცველს მოხვდა და გადავიდა. წამები რჩება. მასპინძლები უკვე ზეიმობენ, ვიღაცეები მოედანზე შემოვარდნენ და გავარდნენ შამპანურის ბოთლებით და უცებ დავინახე ის, რაც არავის დაუნახავს - იაშკა კუთხესთან მივიდა, სეიფის კოდი აკრიფა, თერთმეტმანეთიანი დახეული ბურთი გამოიღო, დადო, სამი პატარა ნაბიჯი უკან გადადგა, ჩემსკენ წამის მეათასედით გამოიხედა და ჩააწოდა. ზუსტად ვიცოდი სად ჩააწვდიდა და ზუსტად იცოდა, სად ვიქნებოდი. მარტო ის გენიალური ხმა მახსოვს, როგორ შესრიალდა ბურთი ბადეში. მეტი არაფერი. წლების წინ გადამალულმა ჯოკერმა ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი თამაში მოგვაგებინა, 6:5, დამატებით დროში.

იმ ფინალს წელიწადში ერთხელ ვუყურებთ ცრემლიანი თვალებით ყველა, ვინც მაშინ ვთამაშობდით და დღემდე ერთად ვართ. ეს ჩვენი სიყვარულის მანიფესტია და ისეთი დეტალებისგან შედგება, რომელსაც ვერასდროს ვერავინ შეამჩნევს.

ფეხბურთის მთელი ისტორია და სილამაზეც ესაა - ეზოებში თუ დიდ სტადიონებზე ნაპოვნი, სეიფში შენახული და საჭირო დროს გამოჩენილი თავისებურად უნიკალური ჯოკრები, რომლებმაც დაუვიწყარი ემოციები გვაჩუქეს.

დაუვიწყარი ჯოკრების სეიფი

ასევე იხილეთ

უახლესი ამბები