მას შემდეგ, რაც საქართველოს ეროვნულმა გუნდმა სექტემბერში ზედიზედ სამ შეხვედრაში შეირცხვინა თავი და შეარცხვინა ქვეყანა, კვლავ აქტიურად დაიწყო საუბრები ფინანსებზე - ნაწილი ამტკიცებს, რომ ფეხბურთის დაფინანსებას საერთოდ უნდა შევეშვათ, მეორე ნახევარი ირწმუნება, რომ პირიქით, მეტი ფულია საჭირო.

კი მაგრამ, რაში ვხარჯავთ ან საერთოდ რაში გვჭირდება ის ფული, რომელიც გაძვალტყავებული ქვეყნის ბიუჯეტიდან გაძვალტყავებულ ფეხბურთში ირიცხება უკვე ათწლეულებია? ვინმემ იცის კონკრეტული გეგმა, რომლითაც ფედერაცია მუშაობს და ხარჯავს წელიწადში დაახლოებით 50-60 მილიონ ლარს? სად მიდის ეს ფული და სად არის შედეგი?

მოდი კითხვა ასეც დავსვათ: დაუფინანსებლობის შემთხვევაში რას იზამდა ნაკრები იმაზე უარესს, რაც სექტემბერში აკეთა? ან რას იზამდა უკეთესს, წელიწადში რომ მილიარდი ლარი ვაყაროთ თავზე?

დავიწყოთ იმით, რომ განსაკუთრებით პოსტ-საბჭოთა სივრცეში, სუფსიდიაზე ორგანიზაციის დასმა ამ ორგანიზაციის განადგურებას ნიშნავს. ზუსტად ამაზე იყო აწყობილი საბჭოთა სისტემა - ასეულობით დიდი ორგანიზაცია ბიუჯეტიდან იღებდა ფულს, არანაირი პასუხისმგებლობა არ ჰქონდა სახელმწიფოსთან და შესაბამისად, საქმე კი არა, საერთოდ არაფერი კეთდებოდა. ფულის ჭამის გარდა, რასაკვირველია.

30 წელია ეს კომბინაცია მუშაობს - სახელმწიფო აძლევს ფულს ფედერაციას, ამ ფულის ნაწილი ვიღაცებს უკან უბრუნდებათ, ნაწილი ფედერაციაში ნაწილდება და ნაშთით რაღაც სისულელეები კეთდება მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიღაცამ არ თქვას, ესენი საერთოდ არაფერს აკეთებენო. გეგმა? გეგმა არ არსებობს. უფრო სწორად, ალბათ არსებობს ქაღალდზე დაწერილი უაზრო რაღაც, რისი შინაარსიც, სავარაუდოდ, დამწერსაც არ ახსოვს.

სამოცდაათიანი წლების ბოლოს საფრანგეთმა შეიმუშავა ოცწლიანი, თითქმის ყოველდღიურ დონეზე ჩაშლილი გეგმა, რომლის საბოლოო მიზანიც მსოფლიოს ჩემპიონობა იყო. 1998 წელს გეგმა წარმატებით შესრულდა. დაახლოებით იგივე მოხდა თურქეთშიც. და საერთოდ, უამისოდ არაფერი გამოდის. წარმოიდგინეთ, საფრანგეთს რომ ოცი წელი უბრალოდ ფული ეყარა ფეხბურთში, დაუგეგმავად და მოუკითხავად. მიაღწევდა რამეს? გამორიცხულია. იქ თითოეულ წამს და ცენტს ითვლიდნენ. ასე კეთდება საქმე. უამისოდ ბაზარშიც ვერ წახვალ ოდნავ დიდი სუფრის პროდუქტების საყიდლად.

საქართველოში დღეს იშვიათად წააწყდებით ეზოში ფეხბურთის მოთამაშე ბავშვებს, რისი მთავარი მიზეზიც, რა თქმა უნდა, ტექნოლოგიების განვითარებაა და ყველა ტელეფონში ან კომპიუტერშია შემძვრალი. და რას აკეთებს დამკვეთი სახელმწიფო და შემსრულებელი ფედერაცია ამის საწინააღმდეგოდ? არაფერს. არადა უამისოდ, ანუ ცარიელი ეზოებით, ლაპარაკსაც კი აზრი არ აქვს არაფერზე - ფეხბურთი ზუსტად მაქედან იწყება და იმიტომ.

გარდა ამისა, ჩვენ არ გვყავს კვალიფიციური მწვრთნელები, საფეხბურთო აგენტები, ექიმები, საზარელი დონისაა საქართველოს ჩემპიონატი, არცერთი ქართველი არაა საშუალო დონის ევროპულ გუნდშიც კი. ამის ფონზე, რატომღაც, ისტერიულად ვითხოვთ გრანდიოზული სტადიონების აშენებას, რაც უკვე პროვინციალიზმში გადაიზარდა - რად გვინდა ბევრი დიდი სტადიონი, როცა საკლუბო თამაშებზე კაციშვილი არ დადის და ნაკრებიც სულ სამარცხვინოდ აგებს?

ზევით ასეთი კითხვები დავსვით: დაუფინანსებლობის შემთხვევაში, რას იზამდა ნაკრები იმაზე უარესს, რაც სექტემბერში აკეთა? ან რას იზამდა უკეთესს, წელიწადში რომ მილიარდი ლარი ვაყაროთ თავზე? ორივე შემთხვევაში პასუხი ერთია - არაფერი შეიცვლებოდა, რადგან ქართული ფეხბურთის პრობლემა მასში ჩადებული ფულის რაოდენობა კი არა, ამ ფულის, რამდენიც არ უნდა იყოს ის, სწორად ხარჯვაა. ამიტომ შევეშვათ ამ კალკულაციას და ისრები საქმეზე გადავიტანოთ - საქართველოს ფეხბურთის ფედერაციამ, ახლანდელმაც და შემდგომებმაც, ჯერ გვაჩვენონ სრულყოფილი გეგმა, რას გააკეთებენ ჩვენი ფულით და მერე ანგარიში ჩაგვაბარონ, როგორ გააკეთეს. წინააღმდეგ შემთხვევაში ქართული ფეხბურთი კიდევ დიდხანს იქნება პატარა ოროსანი ბავშვი, რომელმაც დედას სწავლის ფული გამოართვა და მაგ ფულით მთელი კლასი საჩებურეკეში დაპატიჟა.

რამდენი არა, როგორ

ასევე იხილეთ

უახლესი ამბები