სამშაბათს, პარიზში, სადაც სტადიონზე დაახლოებით 2 მილიარდის ფეხბურთელები იმყოფებოდნენ და ამიტომაც, პსჟ - სიტი ყველაზე „ძვირადღირებული“ მატჩი გახდა ფეხბურთის ისტორიაში, ერთი უცნაური სცენის მომსწრენი გავხდით - ლეო მესი საკუთარი გუნდის ცოცხალი კედლის უკან ჩაწვა დაბალი დარტყმულის მოსაგერიებლად. უცნაური სცენა იყო, რბილად რომ ვთქვათ. უცნაური და ბევრისმთქმელი.

როგორც მახსოვს, პირველად ისეთი ჯარიმა, როგორსაც დღეს ამ შეწოლით ებრძვიან, მესის დიდმა წინაპარმა, რონალდინიომ შეასრულა - მგონი ვერდერის ბრგე კედელი აახტუნა და გაგორებული მიართვა ქვევიდან. იცოდა იმან ეგეთები. პრინციპში, ეგ იცოდა, თუ იცოდა - სიახლეებით სასიამოვნოდ გაკვირვება. მერე სხვებმაც დაიწყეს ეგ ამბავი, მათ შორის მესიმაც, რომელიც ჯარიმებს უკეთესად ურტყამს, ვიდრე ნახევარი მსოფლიო - პენალტებს. და მას შემდეგ, რაც ლეომ თავის უზარმაზარ არსენალში ეს იარაღიც ჩადო, გამოიგონეს თავდაცვის ზემოხსენებული საშუალება, ერთგვარი ანტი-მესი. და სამშაბათს ამ იარაღით თავად ხელმწიფე ვნახეთ - იწვა და მთელი მსოფლიო გაკვირვებული უყურებდა.

ვარიანტი არის ორი - მწვრთნელის ბრძანება იყო, რომ კონკრეტულად ლეო ჩაწოლილიყო; მან თავად მოინდომა ამის გაკეთება. შეიძლება კითხულობთ ამას და გიკვირთ, რა მნიშვნელობა აქვს ამ ერთი შეხედვით უმნიშვნელო დეტალს. მაგრამ აქვს. გინახავთ მესი ბარსელონას კედელში გაკოტრიალებული? საერთოდ, რა უნდა ამ მასშტაბის ფიგურას მანდ?

რატომღაც მგონია, რომ ეს მაურისიო პოჩეტინოს იდეა იყო. ამ მწვრთნელზე დიდი აზრის არასდროს ვყოფილვარ და ახლა, როცა ის რატომღაც პლანეტის ყველაზე ვარსკვლავურ გუნდს წვრთნის, ნათლად ჩანს, რომ პარი სენ ჟერმენში მთლად იდეალური გარემო არ არის. პოჩეტინოს არც ცოდნა აქვს ისეთი და არც გამოცდილება, რომ ამხელა ურჩხულები თავის ჭკუაზე ატაროს. მან თითქოს არც იცის, რა გააკეთოს, როგორ ათამაშოს გუნდი მოედანზე და როგორ შექმნას შესაბამისი ატმოსფერო ზოგადად. ამას სერ ალექსის სიმკაცრე და დელ ბოსკეს დიპლომატიური სიბუნჩულე სჭირდება მინიმუმ. პოჩეტინოს არცერთი არ აქვს და ნაკლები შანსია, როდისმე ჰქონდეს.

ხმები უკვე დაირხა, რომ პსჟ-ს გასახდელში ჰარმონია არ არის. ვერც იმას დავარქმევთ ჰარმონიას, რასაც ეს გუნდი მოედანზე აკეთებს. ეს საერთოდ არაა გასაკვირი იქ, სადაც არცთუ კარგი ხასიათის მქონე მსოფლიოს რამდენიმე საუკეთესო ფეხბურთელია, ყოფილა მსგავსი პრეცედენტები და მარტივად არსად წასულა საქმე. ხოლო იქ, სადაც მსგავს გარემოში მწვრთნელმა რკინის ხელის თამაში დაიწყო, თან მწვრთნელმა, რომელსაც რკინის არაფერი ეტყობა, ფინალი მუდმივად ერთიდაიგივეა - მწვრთნელი მიდის. ჰოდა, ეს მესის კედელში შეწვენაც ამ რკინისხელობანას ჰგავს, იმას, რომ აქ, ძმაო, მე ვარ მთავარი და ისე იქნება, როგორც გიბრძანებთ. ამ მეთოდმა, შეიძლება, ბულგარეთის მესამე ლიგაში გაამართლოს, მაგრამ მილიარდერების მიერ თავისივე გასართობად, პატივმოყვარეობის დასაამებლად შექმნილ გუნდში, სადაც მთავარი ზურგზე გვარია და არა ფეხბურთი, შანსი არაა, შედეგი გამოიღოს. პირიქით, რაც უფრო ხშირად წამოაწვენს მესის კედელში, გააგზავნის ნეიმარს სიგარეტზე, ცოლთან გაატანს ყვავილებს სერხიო რამოსს, მით უფრო მალე მოუწევს წასვლა.

შეიძლება ვინმე მომედავოს, რომ ფეხბურთი გუნდური ამბავია და ყველამ ის უნდა აკეთოს, რაც გუნდს სჭირდება. კი, ეგრეა, მაგრამ წარმოუდგენელია, მესი მოედანზე გყავდეს და ჯარიმისას დაცვაში წამოწოლილი გჭირდებოდეს სუფთა პრაქტიკული მიზნებითაც კი - ვინ წაიღებს გადავარდნილ ბურთს მასზე უკეთ? ვერავინ. ვინ წამოწვება კედელში არგენტინელივით? ნებისმიერი, ვინც ამას კითხულობთ. ზუსტად ამ ელემენტარული არითმეტიკული ჭეშმარიტების გამო მგონია, რომ ეს პოჩეტინოს ხუშტურებია და მალე მის თანამდებობაზე სხვას ვნახავთ. პოჩეტინოები წავლენ და წამოვლენ, მესი კი დარჩება, ოღონდ არა ჰორიზონტალურად, რადგან ის ვერტიკალურია და ბრუნვადი.

არაჰორიზონტალური და ბრუნვადი

ასევე იხილეთ

უახლესი ამბები