დღეს ბევრი კამათობს იმაზე, უნდა აკრძალულიყო თუ არა საქართველო-საბერძნეთზე მაყურებლის დასწრება მას შემდეგ, რაც ბათუმში საშინელი ტრაგედია მოხდა. ფეხბურთთან საერთოდ არანაირი კავშირის მქონე საკოორდინაციო საბჭომაკრძალა - მატჩი კი ჩატარდა, ვინაიდან უეფამ გადადებაზე უარი თქვა, ოღონდ სიჩუმეში. სანამ შეხვედრა დაიწყებოდა, ეს შეცდომა მეგონა, რადგან ასეთი ტრაგედიის დროს ძალიან მნიშვნელოვანია ადამიანების ერთად ყოფნა, ტკივილის გაზიარება, ემოციებისგან დაცლა, თუნდაც ჰიმნის ერთად სიმღერა ან ერთად ტირილი. მაგრამ მორჩა თამაში და მივხვდი, რომ მისდა უნებურად, ზემოხსენებულმა საბჭომ სწორი გადაწყვეტილება მიიღო და აი, რატომ:

ქართველი ფეხბურთელები არიან არაპროფესიონალი, უთავმოყვარეო, უცოდინარი, უემოციო ადამიანები, რომლებსაც არანაირი გრძნობა არ აკავშირებთ არც ჰიმნთან, არც დროშასთან და არც ქვეყანასთან.

ქართველ ფეხბურთელებს არ აქვთ ღირსება.

ქართველ ფეხბურთელებს არ უყვართ ფეხბურთი.

ქართველ ფეხბურთელებს ფულის გარდა არაფერი აინტერესებთ.

ქართველ ფეხბურთელებს ნაკრებში ჩამოსვლა ეზარებათ.

ქართველი ფეხბურთელები მხოლოდ მაშინ ერთიანდებიან, როცა მწვრთნელია „მოსაშორებელი“, ანუ თამაშია წასაგები.

ქართველ ფეხბურთელებს წაგება არ აღიზიანებთდა მოგება დაავიწყდათ.

ქართველ ფეხბურთელებს 9 წელია შესარჩევში არ გაუმარჯვიათ.

ქართველმა ფეხბურთელებმა 9 ოქტომბერს იმ ადგილიდან რამდენიმე კილომეტრში ითამაშეს, სადაც ჯოჯოხეთი დატრიალდა და ერთხელ არ აჩქარებულან, ერთხელ არ დატყობიათ, რომ ეს განსაკუთრებული დღეა, რომ ამ გაუბედურებული ხალხისთვის დგანან მოედანზე და თავს შეაკლავენ ყველას, ვინც წინ დაუდგებათ. არა, ისეირნეს ტრადიციული, არაფრისმთქმელი სახეებით და ალბათ მატჩის შემდეგაც თქვეს, რომ ბიჭებმა ყველაფერი დადეს, მაგრამ არ გაუმართლათ.

და თქვენ გგონიათ, მაყურებელი რომ ყოფილიყო სტადიონზე, ვინმე ზედმეტს გაირბენდა? არა. და ამის მერე რა მოხდებოდა, კაცმა არ იცის, შეიძლება ხალხი ისე გაბრაზებულიყო, ფეხბურთი ყველას დავიწყებოდა და საშინელება მომხდარიყო. ამიტომ კარგია, რომ საკოორდინაციო საბჭომ, მართალია სულ სხვა და არასწორი მიზეზით, მაგრამ დასწრება აკრძალა.

რაც შეეხება საქართველოს „ეროვნულ გუნდს“. ეს გუნდი არის საქართველოს სირცხვილი, და არა ნაკრები. 9 ოქტომბრის შემდეგ ჩემთვის ამ ფორმაციის ნაკრები დამთავრდა. ჩვენ შორის აღარანაირი ემოციური ბმა არ არის. მე არ მინდა, რომ ამ ცარიელ არსებებს მილიონებს ვუხდიდეთ იმაში, რასაც ისინი აკეთებენ.

ერთხელ და საბოლოოდ გულშემატკივრები უნდა გავერთიანდეთ და რაღაც ზომები მივიღოთ - არ წავიდეთ სტადიონზე, არ გავაშუქოთ, ვუთხრათ პირდაპირ, რასაც ვფიქრობთ. მათ უნდა იცოდნენ, რომ ამდენ ფეხებზე დაკიდებას, ამ უმსგავსო უდიერებას და უსაქმურობას გაათმაგებული პასუხი მოყვება და ისინი გმირები კი არა, თითით საჩვენებელი ანტიგმირები იქნებიან.

აღარ გვინდა ამ ვითომ ვარსკვლავების ყურება, რომლებიც რუსეთის საზიზღარ ლიგას და ატკატებს ვერ გაცდნენ იმიტომ, რომ ერთი წლით ახალი მანქანის ყიდვა შეძლონ. ეს ადამიანები შეურაცხყოფას გვაყენებენ აბსოლუტურად ყველაფრით, რასაც აკეთებენ ან არ აკეთებენ, ძალიან მიეჩვიენ უკვე ამ ცალმხრივ სიყვარულს და სანამ მაგარი სილა არ მოხვდებათ, მანამდე მოგვჭრიან თავს, შინაც და გარეთაც.

ჰოდა, ბიჭებო, რომლებმაც „ყველაფერი დადეთდა არ გაგიმართლათ“, ალბათ არ იცით ეს ამბავი, ვინაიდან ფეხბურთი არ გიყვართ, მაგრამ გეტყვით, უნდა იცოდეთ - თქვენზე გაცილებით დიდ ფიგურებს, სუპერვარსვლავებს მოხვედრიათ ტრიბუნებიდან საკუთარი გულშემატკივრის ნასროლი ნივთები, დაწყებული ცარიელი პლასტმასის ბოთლით და დამთავრებული ღორის თავით.

დაიმახსოვრეთ კარგად.

საქართველოს ეროვნული სირცხვილი

ასევე იხილეთ

უახლესი ამბები