საქართველოს ნაკრებმა, მსოფლიოს ჩემპიონატის შესარჩევ ტურნირში, ბოლო 9 წელიწადში პირველად გაიმარჯვა - სტუმრად კოსოვოსთან 2:1. ბუნებრივია, ეს ყველას გაგვიხარდა, მაგრამ მერე ისეთი ამბავი მოხდა, რომელმაც ამ სიხარულს პილპილი მოაკლო და გამარჯვებულებიც კი დაგვაღონა: ჩვენთან მარცხის შემდეგ კოსოვოს ფეხბურთის ფედერაციამ ნაკრების მთავარი მწვრთნელი ბერნარ შალანდე მოხსნა.

დრო ხომ არ მოვიდა, სარკეში ჩავიხედოთ და ვაღიაროთ, ვინ ვართ სინამდვილეში? ქვეყანა, რომელიც ერთ დროს მაგარ ფეხბურთს თამაშობდა და დღესაც ამაზე აქვს პრეტენზია თუ ქვეყანა, რომელთან წაგებაც ახლადშექმნილ, არაღიარებულ, არც ისე საფეხბურთო კოსოვოში მწვრთნელს არ აპატიეს? შესაბამისად, რას ვითხოვთ ეროვნული გუნდისგან და ემთხვევა თუ არა ეს სურვილი რეალობას? ბევრი კითხვები რომ არ დაგვიგროვდეს, მთავარი დავზიპოთ: ვინ ვართ, რა გვინდა და რას ვაკეთებთ იმისთვის, რაც გვინდა.

ვინ ვართ? მეოცე საუკუნეში ქართული ფეხბურთი საბჭოთას შემადგენელი ნაწილი იყო და შეიძლება ვთქვათ, ამ უზარმაზარი სახელმწიფოს საუკეთესო სამეულშიც შედიოდა უკრაინული და რუსული ფეხბურთის შემდეგ, რაც ჩვენთვის, 3-4 მილიონიანი ერისთვის, ძალიან საამაყო იყო. მერე სსრკ დაიშალა, გავხდით დამოუკიდებლები და ისევე, როგორც ყველაფერში, აქაც მაგრად ავიბლანდეთ - მახინჯი, მაგრამ აწყობილი სისტემის რღვევამ მაშინ იჩინა თავი, როცა ინერციით წამოსული თაობები და მეთოდები მოძველდნენ და საქმის სულ დასაწყისიდან კეთება მოგვიწია - ინფრასტრუქტურის შექმნა, ტურნირების ჩატარება, ახალი თაობების სწორად აღზრდა.

ამან კი მოგვიწია, მაგრამ გავიდა დაახლოებით 30 წელიწადი და გამოჩნდა, რომ საქმეს ან საერთოდ არ ვაკეთებთ, ან არასწორად. პარალელურად, აღმოჩნდა, რომ ამ სფეროში დიდი მაყუთის კეთებაც მოსულა და ქართული ფეხბურთის დასასრულიც დაიწყო.

შევაჯამოთ ის, თუ ვინ ვართ: დღეს ქართული ფეხბურთი ფიფას რეიტინგის ბოლოშია მიგდებული; აქვს საზარელი შიდა ჩემპიონატი; უაზრო, დაუგეგმავად შექმნილი და უხარისხო ინფრასტრუქტურა; მკვდარი მასობრივი და ბავშვთა ფეხბურთი; ერთმანეთზე გადაკიდებული ვეტერანები; მხოლოდ გინების მცოდნე მწვრთნელები; ფსკერზე დაშვებული, სულ წაგებული ნაკრები; ფეხბურთელები, რომლებიც მხოლოდ ქართულ ჟურნალისტიკაში არსებობენ და ვირტუალურად ხან მილანში გადადიან, ხან ბაიერნს ეუბნებიან უარს და ხანაც ბარსელონას სტილი არ მოსწონთ, რის გამოც, რეალურად ბოლოს სინგაპურის მოყვარულებში ხვდებიან.

სულ ეს ვართ.

და რა გვინდა? რა გვინდა და, მოგებები გვინდა, მაგარი ახალი თაობა გვინდა მაგარ კლუბებში, კარგი ეროვნული ჩემპიონატი და ევროტურნირებში წარმატება გვინდა, მსოფლიო ჩემპიონატზე მოხვედრა, სავსე სტადიონები, სიხარული, ჰიმნის გემრიელად და ამაყად სიმღერა. გვინდა ის ყველაფერი, რაც ფეხბურთის მოყვარულ ადამიანს შეიძლება აზრად მოუვიდეს და ეს ბუნებრივია, მითუმეტეს მაშინ, როცა ოდესღაც რაღაც გიკეთებია, მაგარი ფუტბოლი გითამაშია და ევროთასიც მოგიგია.

რას ვაკეთებთ იმ ყველაფრისთვის, რაც ზედა აბზაცში წერია? საერთოდ არაფერს.

ნახეთ, რა გამოვიდა - ქართული ფეხბურთი დღეს არის ძალიან უხარისხო. ჩვენ გვინდა, რომ პირიქით, ძალიან ხარისხიანი იყოს. ამისთვის წლების განმავლობაში სწორად მუშაობაა საჭირო, თუმცა ჩვენ არაფერს ვაკეთებთ.

შეიძლება ითქვას, ამოუხსნელ განტოლებამდე მივედით. უკვე ყველა ხვდება, რომ ამ გზით ის არც არასდროს ამოიხსნება, მაგრამ მაინც არ ვეშვებით, მაინც ჯიხვებივით, პროვინციელებივით ვაწვებით, რომ მაგრები ვართ, იმიტომ რომ ნახევარი საუკუნის წინ ვიყავით მაგრები. შედეგად კი დასაცინები გავხდით, ვიქეცით გუნდად, რომელთანაც კოსოვოც კი, რომელსაც სახელმწიფოდ არ ვაღიარებთ, უეჭველ სამ ქულას გეგმავს.

რა არის გამოსავალი? პირველ რიგში, სარკეში ჩახედვა და აღიარება, რომ ვერ გამოვიყურებით მთლად კარგად, ანუ თანამედროვე ფეხბურთის თამაში არ ვიცით. მეორე - იმის დაგეგმვა, როგორ შეიძლება ამ სიმახინჯიდან სწრაფად და ეფექტურად გამოსვლა. მესამე - გეგმის მიხედვით მუშაობა.

სარკით დავიწყოთ. იქ იმალება იქსი.

სარკეში დამალული იქსი

ასევე იხილეთ

უახლესი ამბები