როდისმე გქონიათ ცხოვრების მთავარი თამაში? ის თამაში, რომელიც უბრალოდ არ უნდა წააგო, ან თუ წააგებ, ყველაფერი გასცე, რაც შეგიძლია და ცოტა, რაც არ შეგიძლია, რომ მერე, ამაზე ფიქრისას, წამითაც არ შეგრცხვეს? არ აქვს მნიშვნელობა, რას თამაშობ - შაშს, ჯოკერს, სპექტაკლს თუ მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალს, რადგან ზოგჯერ შენთვის ცხოვრების თამაში სხვისთვის საერთოდ არაფერია.

ასე იყო მაშინ, როცა ოთხმოციან წლებში მე და ჩემი მეგობარი სოხუმში ვისვენებდით. მახსოვს, უფროსები რაღაცას უყურებდნენ ტელევიზორში გაფაციცებით (როგორც მერე გაირკვა, „თვითმფრინავის ბიჭების“ სასამართლო პროცესს) და ჩვენ პატარა სტადიონზე გავედით, სადაც ორი რამდენიმე წლით უფროსი რუსი ბიჭი ბურთს აგორავებდა. ირონიულად დაგვიწყეს ყურება, მერე დაგვიძახეს, გავაგოროთო, თან რაღაცნაირად დაგვცინოდნენ და ორი ორზე ვეთამაშეთ.

ეს იყო ჩემი პირველი თამაში, რომელიც ვიცოდი, არ უნდა წამეგო - დიდები იყვნენ, მაგარ ჯანზე, ფეხბურთიც იცოდნენ და მაგრადაც გვირტყამდნენ ფეხებში. და ზუსტად ასეთ მომენტებში, როცა გგონია, რომ უბრალოდ ძალა და ცოდნა არ გყოფნის მოსაგებად, საიდანღაც გიჩნდება „ბონუს პაკეტი“, რომელსაც მხოლოდ გამარჯვების ენითაუწერელი სურვილი შობს. არასდროს დამავიწყდება ის დღე, დღე, როცა პირველად მივხვდი - თუ მოინდომე, ყველაფერს შეძლებ.

მოვუგეთ. დასისხლიანებული მუხლებით და იდაყვებით, ქანცგაწყვეტილებმა, მაგრამ დედამიწის ზურგზე ყველაზე ბედნიერებმა არა მხოლოდ მოგებით, არამედ იმის გაცნობიერებითაც, თუ რამხელა ძალა აქვს მეგობრობას და ერთად რაღაცისთვის ბრძოლას.

მას შემდეგ რამდენიმე ასეთი დაუვიწყარი თამაში მქონდა. რა თქმა უნდა, ყველა ვერ მოვიგე, მაგრამ იმ ზემოხსენებულ ბონუსამდე ყოველთვის მივდიოდი და მთავარი ეს ყოფილა, მთავარი საკუთარ თავთან მართალი ყოფნა აღმოჩნდა. სიმართლე კი ესაა - რასაცა გასცემ, შენია.

აქ ამსტერდამში უნდა გადავუხვიოთ, სადაც საქართველოს ფუტსალის ნაკრები მეოთხედფინალში რუსეთთან დამარცხდა. ჩვენ ყველამ ვიცოდით, რომ რუსებს გაცილებით ძლიერი გუნდი ჰყავთ, ვიცოდით, რომ ფეხბურთელები გვაკლია და ტრავმები აქვთ, ვიცოდით, რომ გამარჯვება თითქმის წარმოუდგენელია და ვერც მოვიგეთ, მაგრამ ნახეთ, როგორ ვიომეთ? ნახეთ, რა გავეცით? ვინმე იტყოდა იმ დღეს, რომ ჩვენი გუნდი უფრო სუსტია? უამრავჯერ დამიცინია ფრაზისთვის „ღირსეული წაგება“, რომელმაც ჩვენთან უაღრესად დამახინჯებული შინაარსი მიიღო და ეს მართლაც დასაცინია, თუმცა ეს არ იყო ღირსეულად წაგება - ეს იყო ღირსეულის წაგება, რაც სულ სხვა ფილოსოფიაა.

ხვალ ჩვენი უკრაინელი ძმები ხვდებიან ჩვენს მტერ რუსებს, რომლებიც ასიათასობით, შეიარაღებულები დგანან უკრაინის საზღვართან და ნებისმიერ წამს შეიძლება ჩვეული სიველურით შევარდნენ სხვის ქვეყანაში, თუნდაც იმ მომენტში, როცა ეს ორი გუნდი მოედანზე იქნება. წარმოიდგინეთ, რამხელა ემოციაა მაგ მატჩზე გასვლა და ყველაფრის იქ დატოვება „ცხოვრების თამაშის“ მოსაგებად. როგორ მინდა, ამ გუნდში ვიყო და თუნდაც ერთპროცენტიანი შანსი მქონდეს მოგების. როგორც მაშინ, სოხუმში, რომელშიც მას შემდეგ, მგონი, აღარც ვყოფილვარ გასაგები მიზეზების გამო.

ჩვენ სწორედ ეგ „ცხოვრების თამაში“ გვაქვს ყველას ერთად მოსაგები, ომი, რომელზე ფიქრისასაც სულ ჩნდება განცდა, რომ იმ ბონუსამდე ახლოსაც არ მივსულვართ. ბონუსამდე კი არა, ხალხი ვიცი, სამარცხვინო ადამიანები, ხვალაც რუსეთისკენ იქნებიან. ქართველები, უკრაინასთან, რუსეთისკენ. ზუსტად მაგათი დამსახურებაა, სოხუმში რომ ვერ ჩავდივართ და მხოლოდ შემდეგ - რუსის ან მონღოლის...

იმიტომ რომ - რაც არა, დაკარგულია.

რასაცა გასცემ, შენია

უახლესი ამბები