ბავშვობაში ბაღელთან თუ კლასელთან ვიყავი სტუმრად, ზუსტად არ მახსოვს, ისე ადრე იყო. ძალიან უცნაურია, საერთოდ რომ მახსოვს, რადგან ხანდახან წინა თვის ან კვირის ამბავი დაგავიწყდება ადამიანს, ისეთი დრო მოვიდა. ერთი სიტყვით, სტუმრად ვარ, ლიმონათებით დავთვერით, ვიჭიდავეთ, ვიცეკვეთ და უცებ იუბილარის უფროსმა დამ რაღაც ოთახში გაგვიყვანა და კარადიდან დიდი თეთრი პარკი გამოიღო.

ჯერ სუნი მეცა იმ პარკიდან. კაპიტალიზმის არომატი კომუნისტურ ოჯახში - საღეჭი რეზინის, შოკოლადების, დასაწებებლების, ყველაფერი უცხოსი. მოშორებით ვიდექი, ბავშვები პარკთან მიდიოდნენ და იქიდან თვალებგაფართოებულები აღტაცებულ ხმებს უშვებდნენ. მივედი, ჩავიხედე. აურაცხელი “ფირმა კევების” და კანფეტების ფერადი ზღაპარი იყო, ჯერ არნახული და გამაოგნებელი. თითქოს ანათებდა კიდეც, როგორც ტარანტინოს PULP FICTION-ში ჩემოდანი, რომელსაც ტრავოლტა ხსნის. საიდან? საიდან? ეს რა არის? ავჭიჭყინდით ყველა ერთად. ბრაზილიიდან, იყო პასუხი. იმდენად პატარები ვიყავით, ბრაზილია არ ვიცოდით, რა იყო და სად, მაგრამ უკვე კანფეტებს ვაღლაჭუნებდით და ამან აღარ დაგვაინტერესა. თუმცა იმ ფერად სამყაროში კიდევ ერთი რამ იდო - დიდი პოსტერი ზედ ყვითელმაისურიანი კაცით - მაშინ, მგონი, პირველად ვნახე შავკანიანი ადამიანი. მეთქი, ეს ვინაა. და ეგო, პელეაო.

პელე - ეს მარტივი სახელი ჩამრჩა გონებაში და მერე ხშირად მახსენდებოდა დონალდოს ან სუპერბაზუკას ღეჭვისას, იყო ასეთი „კევები“, ციგნები ყიდიდნენ მანეთად. მერე ფეხბურთის თამაშიც დავიწყე, გეოგრაფიაც ვისწავლე და ბრაზილია-პელეზე ყველაფერი გავიგე. ასე იქცა ედსონ არანტეშ დუ ნაშიმენტუ ჩემთვის საუცხოო უცხო სუნის, გემოს და წარმატების სიმბოლოდ.

ფეხბურთს რაღაც ფორმებით პელემდე ათასწლეულებით ადრეც თამაშობდნენ და იმედია, კიდევ დიდხანს გააგორებენ. ფეხბურთი პელემდეც ბევრ დიდ ტიპს უთამაშია და კიდევ ითამაშებს. მაგრამ პელე იყო პირველი, ვინც სამყაროს ბოლომდე დაანახა, რა შეუძლია ადამიანს ფეხით და ბურთით. გვასწავლა ახალი ფინტები, ახალი სისწრაფეები, ახალი პასები, ახალი გოლები, აცილებაც კი ახლებურად და გენიალურად დაგვანახა, თუნდაც ურუგვაისთან.

პელე იყო ძველ საფეხბურთო სამყაროში დაბადებული ნაწილაკი, რომელმაც დიდი აფეთქება გამოიწვია და ფეხბურთი როგორც თამაში, როგორც სპორტი, როგორც შოუ, როგორც ბიზნესი, როგორც ხელოვნება ახლებურად გადაალაგა და დღევანდელი ფორმები მისცა. ამიტომაც ეძახდნენ და ყოველთვის დაუძახებენ ფეხბურთის ღმერთს.

თითქმის ყველაფერი, რაც დღეს ფეხბურთში მოგვწონს, პელედან მოდის, თითქმის ყველაფერი, რაც დღეს ფეხბურთელებში აღგვაფრთოვანებს, პელეს უკვე გაკეთებული აქვს. ის იყო საწყისი. თანამედროვე ფეხბურთის პროლოგი. გნებავთ სარჩევი. გინდა რამის მოძებნა საფეხბურთო ბიბლიაში? მაშინ შესავალ თავზე მოგიწევს გადასვლა, სადაც ყველაფერია მოკლედ ჩამოწიკწიკებული და რომელიც ასე იწყება - პირველად იყო პელე.

სწორედ ეს პირველობაა იმის მიზეზი, რომ ფეხბურთის მამების ჩამოთვლა ყოველთვის პელეთი იწყება, სულ რომ მარადონა გიყვარდეს ან ზიკოზე გიჟდებოდე. ბევრს ის არც უყვარდა, ზოგს გარინჩას მივიწყების, ზოგს ზედმეტი ამპარტავნების, ზოგს უგემური ყავის და ზოგსაც არაადეკვატური პროგნოზების გამო მსოფლიოების წინ. მაგრამ ის პირველი იყო. ბევრი ამტკიცებს, რომ ის ათასზე მეტი გოლი არ იყო დიდი წონის და რომ პელეს მარადონა სჯობს, ან ზიდანი, ან მესი. აქ უკვე გემოვნებას ვეჯახებით, იმას, რასაც ხშირად ლოგიკური პასუხი არ აქვს. მაგრამ ფაქტია - პელემ პირველმა გაიტანა ათას გოლზე მეტი და პელე ერთადერთი ფეხბურთელია, ვინც მსოფლიოს თასს სამჯერ აკოცა.

ის თითქოს ჯადოსნური და ცოტა არარეალურიც კი იყო. როგორც სუნი ბაღელის თუ კლასელის დის ოთახში. ან ის უსასრულობის სიმბოლო, მისი დაბადების თარიღის შემდეგ რომ დასვა მსოფლიომ.

პირველად იყო პელე

უახლესი ამბები